... I can lose it, I can find it, whether it's my heart or mind....

Stoję nieopodal recepcji i restauracji, z której niedawno wyszłam, najedzona kanapkami, kawą, piwem i wstydem, stoję, stoję i czuję się świetnie. Nie muszę leżeć, ale chciałabym usiąść, tylko że w zasięgu mego wzroku nie ma żadnego siedziska, na którym mogłabym umieścić…

- CYNGIEEEEL!

Pan Nylokainen podbiega do mnie od strony drzwi wejściowo-wyjściowych (albo na odwrót), w pełni afektacji tak wyrazistej i tak głębokiej, jakby była ona odżywiona tonami Rutinoscorbinu i witaminy D, a do tego nie była nienormalna.

- Choć semnou – prosi przepiękną polszczyzną, łapiąc mnie za rękę.

Którą natychmiast wyrywam z uścisku.

- Z całym szacunkiem, ale bez przemocy… - zaczynam, lecz mój upierdliwy przewodnik od nowa zaczyna swój namolny słowotok i nie daje mi domówić „szybciej dojdziemy do porozumienia”:

- Dzyngiel, dzieńdobry, choć semnou. Pokażę Ci skouczni. To jeden z punktów punkt naszego dzisiejszego szmatu ciauanija. Wysspauassię? No, szfafo! Mamy napienty kalendarium dzisioj.

Ponownie chwyta mnie za dłoń, niczym tonący na Oceanie Spokojnym. I zaczyna targać w stronę wyjścia z hotelu, jako że nieopatrznie postanowiłam przetransportować się do swego wynajętego, wypasionego pokoiczku w widokiem na Finlandię nie przez wyjście kuchenne albo zaplecze, tylko za pomocą normalnych, cywilizowanych schodów dla gości.

Też coś. Wolałabym już jechać dziesiątką na Osiedle Piastów niż walczyć z niecodziennie narwanym reprezentantem Suomitów o swą własną godność oraz o swą własną rękę.

Próbuję raz jeszcze wyszarpać kończynę z metalurgicznie ciężkiego ścisku fińskich palców i już zaczynam być troszeczkę wkurwiona zaistniałą sytuacją, chcąc uciec z tego cholernego hallu do własnych (okej, umownie, ale zawsze) czterech ścian, by tamże nazad oddać się urokom upojnej konwersejszyn z koleżankami z Polonii….

…. nagle drzwi do restauracji otwierają się hukiem, na scenę zdarzeń wpada McKenzie i od razu podnosi ramię---

---blokuję jego fizyczną chęć przyfastrygowania napastującemu mnie molestująco Nylokainenowi, osobiście zarabiając strzał w łokieć.

Zaraz za Kanadyjczykiem wbiega kilkoro innych skoczków niczym stado mustangów i dopiero wtedy uświadamiam sobie, że to stara gwardia sportowców, którzy wczoraj obdarzyli mnie na buzi zamaszystymi autografami.

Szlirencałer. Bardal. I, oczywiście, MersiBoku.

Quelle horreur!

No i słuchaj Martynko co było później słuchasz? Oni wszyscy ci co przyszli zrobili takie groźne miny zapodali jakieś zatrważające mruczando i w końcu Andres wystąpił krok naprzód jakby był przywódcą trzech muszkieterów Dumasa i mówi po angielsku do mojego nagle biednego przewodnika

CO PAN JEJ ROBI?

A pan Nylokainen wreszcie mnie uwalnia Tak tak ciiicho niech Paulinka się zamknie bo inaczej nic więcej wam nie opowiem i tyle będziecie miały ze swego uporu!... Iga weź proszę ten telefon! No! Uwolnił mnie rzucił mi takie wiecie ni to zaskoczone tak centralnie spojrzenie a ni to spojrzenie pełne przeproszenia o pardon żalu no jakby zrobił coś złego co najmniej próbował mnie pobić kijem od szczotki

O CO CHODZI NIE ROZUMIEM

oznajmia

JA I PANI CYNGIEL ROZMAWIAMY I ZARAZ IDZIEMY NA SKOCZNIĘ A PANOWIE NIE NA TRENINGU

CHYBA WIDAĆ parska Szlirencałer

NO  wtóruje mu MaciejKot  ZANIEPOKOIŁO NAS ŻE SZARPIESZ NASZĄ DOBRĄ KOLEŻANKĘ

UZNALIŚMY ZATEM ŻE NASZA INTERWENCJA BĘDZIE BARDZO POTRZEBNA uzupełnia Bardal

RĄCZKI PRZY SOBIE CIENIASIE rozkazuje stanowczo Boyd-Clowes niczym rewolwerowiec albo Zorro

SPOKO CHŁOPACY hahaha no żartowałam powiedziałam ej nie śmiejcie się też wiem że to zajebiście że sławni skoczkowie stanęli w mojej obronie ale chciałabym coś powiedzieć chciałabym powiedzieć że powiedziałam SPOKO FACECI PAN NYLOKAINEN NIE OGARNIA ŚWIATA hahahaha nie no zalewam jasne wrabiam was piękności hahaha tak na serio o hahaha czy możecie przestać się śmiać?

SPOKO FACECI PAN NYLOKAINEN NERWOWO ZAREAGOWAŁ NA MÓJ… SPOKÓJ WEWNĘTRZNY A ŻE DBA O MÓJ KOMFORT POBYTU W SWOJEJ OJCZYŹNIE WIĘC PODCHODZI DO MNIE BARDZO AMBICJONALNIE I W CHWILI OBECNEJ A DOKŁADNIEJ CHWILĘ TEMU PRÓBOWAŁ MNIE GORĄCO PRZEKONAĆ ŻEBYM SIĘ PODDAŁA RYGOROWI MOMENTU I NAPIĘTEGO DO GRANIC MOŻLIWOŚCI HARMONOGRAMOWI POBYTU W RAMACH NAGRODY I POSZŁA ZA NIM TO ZNACZY ZA PANEM NYLOKAINENEM A NIE ZA HARMONOGRAMEM BO OWA CZYNNOŚĆ BYŁABY BEZ SENSU ZATEM ŻEBYM POSZŁA ZA NIM ZA PANEM NYLOKAINENEM NA SKOCZNIĘ POZNAĆ CAŁY ŚWIAT HOFERA TRENERÓW NO WIECIE WSZYSTKICH

chciałabym tak oznajmić słowo honoru! jako że jedyne co wyszło z moich usteczek to

SPOKO NIC SIĘ NIE DZIEJE MY TYLKO ROZMAWIAMY

i prawdopodobnie me dziwne pojebane opanowanie dość nieporadne przyznaję sprawiło że McKenzie jednak przylutował memu przewodnikowi w ryjek mój przewodnik się przewrócił na Bardala Bardal na Szlirencałera Szlirencałer na Kota Kot na przechodzącą panią z recepcji pani z recepcji na bagaż który próbował wnieść boy w bagażu coś się potłukło po czym on również się przewrócił w międzyczasie pan Nylokainen wstał kopnął McKenziego ten próbując się bronić uderzył Bardala który wstawał Bardal się przewrócił na próbującego wstać Szlirenzałera Szlirencałer na próbującego wstać Kota a Kot ledwo uniknął zderzenia z kopniakiem wymierzonym przez wkurzoną panią z recepcji którą opierdalał boy hotelowy a znowu boya ochrzaniał turysta z Hiszpanii którego zabytkowe srebra rodowe przestały istnieć

tak że ostatecznie Kanadyjski Związek Narciarski wpłacił do miejscowego aresztu kasę za McKenziego Bardal ma szwy na nosie pan Nylokainen też ma szwy na nosie i chwilowo przebywa na zwolnieniu lekarskim Szlirencałer ma siniaki na ciele a Kot ma randkę z panią z recepcji

zaś Hiszpan dostał od dyrektora hotelu zjebę że zabiera w podróż po świecie rodowe srebra w dodatku nieubezpieczone

jesteście tam jeszcze?

moimi ściśniętymi paluszkami i obolałym łokietkiem tak łokietkiem LOL nikt się nie zainteresował

Nie wiem, w którym momencie (raczej nie w momencie bójki, hah) Kanadyjczyk, wzbudzający moją litość i zarazem podziw, zdołał wystękać z obolałą twarzyczką:

- CYYNGIEL, pójdzies s mno na kafe?

A ponieważ jego dzika brawura wybitnie mi się spodobała, więc odrzekłam:

- Jak tylko się dowiem, czy nie zostanę relegowana z hotelu, a później się dowiem, czy nie dostałam Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki nuklearnej. Tak, jest taka dziedzina, Stowarzyszenie Noblowskie właśnie ją uznało!

……….

A ponieważ jego dzika brawura wybitnie mi się spodobała, więc odrzekłam:

- Tak.

W rzeczywistości wolałabym jechać dziesiątką na Osiedle Piastów.  

_______________________________

Okej, trochę słaby ten odcinek. Oby wakacyjny wyjazd pomógł mi zebrać myśli i stworzyć bardziej interesujące zwroty akcji. Byłoby super, co nie?

serdecznie pozdrawiam,